Als je het niet doet

Als je het niet doet, zul je ook nooit weten hoe het zou zijn als je het wèl gedaan had. En daarom begin ik nu dan toch maar. Met het schrijven van mijn eerste blog.

Ik vraag me wel af wie de moeite gaat nemen om mijn blogs te lezen. Niet zo zeer omdat ik bang ben dat mensen het niet interessant of inspirerend genoeg vinden maar omdat een blog vaak toch redelijk lang is. Meestal komt zo’n blog met een bepaalde frequentie en link erbij in je mailbox terecht, om daar vervolgens wekenlang te blijven hangen tot het moment komt dat je ‘m vergeet. Het voornemen is er wel maar we worden alweer opgeslokt door het leven en hij beland ongelezen in de prullenbak. Wanneer heb jij voor het laatst de tijd genomen om eens lekker te gaan zitten voor één van die geabonneerde nieuwsbrieven of blogs?

Eerlijk is eerlijk; bij mij staan er ook nog een paar onaangeklikt. Sommigen wel met punaise vast geprikt bovenin. Dat dan weer wel. Zo van, daar moet ik nog iets mee. Maar weet je wat, als ik klaar ben met deze blog denk ik dat ik er eentje uit kies waar ik, onder het genot van een kopje koffie eens voor ga zitten.  

Maar goed, even terugkomend op waarom ik tòch ga beginnen aan een blog; ik voel van binnen gewoon dat ik wil blijven delen. Dat wat er in mij leeft. Het wil de wereld in. Gedeeld worden. Met jou, met jullie. Stukjes uit mijn eigen leven, lessen, inzichten, ervaringen and so on. Praktisch, serieus, grappig, informatief… een soepje van van alles wat! Eigenlijk gewoon zoals jullie al van me gewend zijn. Vooral als je ook al een lange tijd via instagram mijn stories volgt dan ken je het wel; van “serious business” tot aan ‘hoe maak ik mijn eigen wasmiddel?’ 😉

Het zijn de dingen die ik zelf leuk, interessant, boeiend, grappig, raak of lachwekkend vind. De onderwerpen waar ik mezelf mee bezig houd en nieuwsgierig naar ben. En hoe simpel het ogenschijnlijk ook lijkt, dàt is mijn kracht: Ik deel (en doe) vooral dingen dichtbij mijzelf. Iemand zei een aantal zomers geleden ooit tegen me: “Bij jou is het ècht: what you see, is what you get”. Ik vind dat zelf een retemooi compliment waar ik trots op ben en wat ik ook ècht probeer na te streven (zonder het na te willen streven ;-)). En ik denk ook wel dat het de reden is waarom er veel verschillende soorten mensen bij mij aanhaken en ik gemakkelijk ècht in contact kom met mensen.

Eigenlijk zou ik wel willen, of laat ik zeggen het iedereen gunnen, dichtbij zich zelf te doen. Dat je jezelf vrij voelt om je leven op zo’n manier vorm te geven dat het klopt. Niet voor een ander of omdat het ‘zo heurt’ maar dat je intrinsiek kan voelen dat het klopt voor jou. Ook al vindt de hele wereld daar wat van, is het niet mainstream en heb je het gevoel dat je iemand anders tegen de haren instrijkt.

Want anders doe jij jezelf tekort. Echt. Je gaat tegen de stroom in en dit zul je niet voor altijd vol gaan houden. Lang waarschijnlijk wel. Maar uiteindelijk zul je aan het kortste eind trekken. Het emmertje zal overlopen. En nog een paar van die. 😉 Maar het is wel waar. En waarom dan wachten tot het zover is wanneer je nu misschien al iets vaker kunt proberen om meer als jezelf te gaan doen?

Net als ik nu dus. Hoe ik dit aan ga pakken? Ik heb geen idee. Ik heb zelfs geen idee hoe je het professioneel gezien fikst met zo’n nieuwsbrief verzenden op een bepaald tijdstip en hoe je die dan verzonden krijgt naar ààààlle mensen die ‘m zouden willen. Ik wil ook eigenlijk helemaal geen wekelijkse nieuwsbrief. Ik wil gewoon schrijven wanneer ik daar zin in heb. Net zoals ik vroeger in mijn dagboekjes deed. In bed of aan mijn bureautje in mijn ouderlijk huis. En laat ik de honderden a4tjes niet vergeten die ik onder de lessen door op de middelbare school schreef naar mijn vriendinnen. Ik vermoed trouwens dat de inhoud van die brieven iets minder verdiepend (een klein beetje maar, haha soms zou ik willen dat de zorgen van nu iets meer leken op de zorgen van toen) waren dan dat wat ik hier wil gaan delen. Maar het doet iets met mij. Dat schrijven. Misschien heeft het, nu ik er zo over nadenk, altijd al helend gewerkt voor mij.

De posts die ik de afgelopen jaren schreef op facebook en instagram waren wel altijd al vanuit mijn hart. Maar toch ook altijd met in mijn achterhoofd dat ze ook wel enigszins aan moesten haken op mijn werk. Want tja, daar moet ik zichtbaar mee zijn toch? Klanten aantrekken enzo. En juist die overtuiging zorgde ervoor dat ik de laatste maanden weinig posts heb gedeeld. Ik had er gewoon geen zin meer in. Neem daarbij dat ik altijd te lang van stof ben en ik jullie dan vervolgens uit moet nodigen om drie keer verder te lezen ‘in de comments’ met de bijbehorende pijltjes. 😉

Dus ik heb het volgende bedacht: Ik kruip net zoals nu gewoon lekker achter m’n laptopje als ik voel dat ik zin heb om te schrijven zodat ik niet beperkt wordt in mijn aantal tekens. De tekst plaatst ik dan als blog op mijn website en vervolgens pak ik een klein stukje tekst van deze blog die ik plaats op mijn feed op instagram (mijn bedrijfspagina op FB nam ik afgelopen winter afscheid van want dat voelde al een lange tijd niet meer als een plek waar ik nog dingen wilde delen). En als jij dan het gevoel hebt dat je meer wil lezen dan kun je de hele tekst terug vinden op mijn website. Misschien denk ik er dan zelfs wel aan om de link in de bio te zetten zodat het net iets gemakkelijker is om ‘m te vinden. Op deze manier lijkt het mij het meest leuk en vooral het meest mij om te doen. Geen idee natuurlijk hoe de inspiratie gaat stromen, of ik zin heb om elke week te gaan schrijven of misschien wel weken niet. Maar om terug te komen op de zin waar ik deze blog mee begon: Als je het niet doet, zul je ook nooit weten hoe het zou zijn als je het wèl gedaan had.

Dus tot de volgende blog! Of niet!

Namasté!

Ps. Benieuwd welke nieuwsbrief jij vandaag nog uit je mailbox pikt om eens lekker voor te gaan zitten (ik voel al een leuk thema opkomen voor de volgende blog: vertragen). Ik kies vandaag voor die van Marc Siepman met daarin een link naar een podcast van 21 minuten dat gaat over (bodem) leven.