I see my true colours

I see my true colours

De aanleiding weet ik niet meer, maar ik weet nog dat ik ergens vorig jaar aan vriendlief vroeg of hij kon zeggen of voelen dat hij van zich zelf hield. Ik constateerde namelijk bij mijzelf dat dit niet persé het geval was (voor de duidelijkheid: wel van hem 😉 maar niet van mezelf). Eerlijk gezegd vond ik het zelfs misschien wel een beetje akward: zeggen dat je van je zelf houdt. En toch wordt er in ‘coachland’ behoorlijk vaak benoemd dat het allemaal begint bij zelfliefde. Je zou niet van anderen kunnen houden als je niet eerst van jezelf houdt. Of dat ècht zo is daar heb ik wel mijn bedenkingen over maar waar ik wel nieuwsgierig naar ben is hoeveel mensen oprecht kunnen voelen dat ze van zich zelf houden. Ik was wèl benieuwd of die dag nog ooit voor mij zou gaan komen. Een dag waarop ik echt zou kunnen voelen en misschien zelfs zou kunnen zeggen ‘ik hou van mij’. 

En toen gebeurde er dit…

Niet eens héél lang na de gewaarwording dat ik nou niet persé van mijzelf hield zag ik een podcast. Met iemand op de bank die vertelde dat hij oprecht van zichzelf hield. En ineens realiseerde ik me dat er in de tussentijd blijkbaar iets geshift was in mij. Ik ervoer dat ik mezelf eigenlijk best een leuk mens vond! En ik notabene (wie vind dit ook een grappig woord?) ook nog kon voelen dat ik van mezelf hield! Ineens! Het lukte me! Niet bedacht, maar echt! Het voelde een beetje gekkig maar wel waar: IK HOU VAN MIJ! De eerste weken na dit besef was ik mij er ook heel bewust van. Het voelde heel vrij en tegelijkertijd gaf het me ook een gevoel van; wat er ook gebeurd, dit pakt niemand mij meer af. Een soort van berusting in wat ik ook doe en wat ik ook besluit; dat alles in essentie gewoon goed is. Al het mooie inclusief mijn minder mooie kanten. Ik mag er helemaal zijn. Een omarming van het hele totaalpakket.

Wat heeft nou gemaakt dat ik ogenschijnlijk binnen een aantal weken tijd wèl kon zeggen dat ik van mijzelf hield? Er was geen bewust kantelpunt. Het ging zo geleidelijk dat ik het zelf niet eens door had. Tot dat ik het dus iemand weer hoorde zeggen. Mijn inziens is van jezelf houden niet iets wat je kunt leren. Het is een voortvloeisel uit bewustwording en jezelf de tijd en ruimte gunnen en geven om jezelf te ontwikkelen. Dit vraagt eerlijk naar jezelf durven kijken en helder krijgen waarom je doet wat je doet. Op welke manier je dat doet is aan jou. Vindt een manier of methode die bij je past. Wat ik hier nog wel aan toe zou willen voegen is: vindt iets of iemand waarin je op zijn tijd uitgedaagd wordt (lees: zo gespiegeld worden dat het bijna irritant wordt). Want uit eigen ervaring kan ik zeggen dat wij mensen door onze overlevingsstrategieën meester zijn geworden in het ontwijken van ongemak en soms zo zijn gaan geloven in onze eigen overtuigingen dat we deze voor waarheid aan zijn gaan nemen en we  onszelf daardoor de kans ontnemen om ècht tot de kern te komen…

Op deze manier in jezelf investeren is een keuze. Je doet het of je doet het niet. Op een dag beseffen en tegen jezelf kunnen zeggen “Ik hou van mij” is een groot cadeau maar wat mij betreft niet het doel. Ik vind het vooral belangrijk dat je blij bent met jezelf en de manier waarop jij je leven leidt. Een leven waarbij je dingen doet waar je blij wordt, je hart vervuld raakt en je rust (en acceptatie) kunt vinden in de mindere dagen of momenten.

Ik herinner mijzelf vandaag aan de jaren die achter mij liggen. Aan waar ik vandaan kom. Het heeft gemaakt tot wie ik nu ben. Sterker. En het helpt mij uit te dragen wat ik te brengen heb. Ik doe dat op mijn eigen mooie en unieke manier en twijfel daar niet meer aan. Ik hou van mij en laat de wereld mijn ware kleuren zien!

En jij? Vind jij jezelf een leuk mens? Kun jij voelen dat je van jezelf houdt? Als dat niet zo is wens ik dat er ooit een dag of moment komt waarin jij wel jouw hele totaalpakket kan omarmen! Je bent het waard!