Ik ben genoeg

Ik ben en ik en jij bent jij
Laten we samen anders zijn
Ik doe ik, jij doet jij
En allebei zijn wij
Allang genoeg, allang genoeg
Ik ben, jij bent
Allang goed

– Liedje van Anna Fernhout –

De afgelopen weken daalde het in. Van hoofd naar hart.

Ik ben allang genoeg. Er valt niks meer te bewijzen of te vergelijken. Ik doe er toe. Ongeacht wat ik doe of niet (meer) doe.

Ik snapte er niks van. Die Gathering. Met Annemieke. Wel geïnteresseerden, geen aanmeldingen. Wat ik wèl heel zeker wist, was dat het niet aan de inhoud lag. Of aan Annemieke. Dat dit een zeer geslaagde Gathering zou worden wist ik vooraf eigenlijk wel zeker. En toch… De teleurstelling die ik voelde toen het niet door bleek te gaan. Ik wilde er naar kijken maar tegelijkertijd ook weer niet. Ik voelde weerstand. Had geen zin in het zoveelste zelfonderzoek… Annemieke en ik belden nog met elkaar en ook zei vertelde mij dat ze heel duidelijk voelde dat het niet om de inhoud ging. We besloten het te verplaatsen naar een nog nader te bepalen datum.   Diezelfde middag voelde ik nog eens. En nog eens. En nog eens. En ik kwam maar tot 1 simpele conclusie:

“Ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in”. Zo simpel (en gecompliceerd tegelijk, want hé stemmetjes he?!) was het!

Geen zin om iets te organiseren.

Geen zin om de inititor te zijn.

De stemmetjes:

“Huh maar hoe dan? Je was so excited, schreef je nog geen 3 weken geleden? En je was zo enthousiast. Over de samenwerking. Over de inhoud.”

“Hoe vaak heb je die Gathering nou al nieuw leven geblazen?”

“En wat als mensen dat ook voorbij hebben zien komen? En dat ik het nu weer cancel? Wat zullen ze denken?”

“Ga ik er wat over delen of juist niet? En het dan stilletjes voorbij laten gaan zodat mensen het misschien niet in de gaten hebben?”

“Wat ga je nu tegen Annemieke zeggen dan?”

Het Grote Gevoel wat de stemmetjes uiteindelijk de baas werd:

“Ik doe er toe. Ongeacht wat ik wel of niet doe. Ik ben en doe genoeg.”

Ineens voelde ik wat ik al jaaaren met mijn hoofd snapte. Ik heb niets, maar dan ook niets, te bewijzen. Naar niemand. Niet naar familie, niet naar mijn voorouders, niet naar mijn vrienden, niet naar mijn volgers op social media, niet naar wie dan ook.

Onder het organiseren van A Gathering bleek zich nog een diepe overtuiging te verstoppen. Eentje van ‘er toe doen’. Organiseer nog maar iets. Je hebt zo lang niet echt wat gedaan. Dan doe je nog mee. Blijf je nog een beetje zichtbaar. Doe je er toe…

Hoe een ogenschijnlijk spontaan idee, waarvan je overtuigd bent dat het een succesverhaal gaat worden, ineens veranderd in een teleurstelling om vervolgens te transformeren in een levensles. En wat voor één!

Bij het besef dat ik geen zin had om iets te organiseren kwam ook heel duidelijk de vraag naar boven: Maar wat dan wel? Waar haal ik op dit moment wèl levensvreugde uit? Er waren onmiddellijk een aantal momenten die opplopten. Ogenschijnlijk kleine, kneuterige momenten. Zoals het stekken en verpotten van de grote monstera plant die ik afgelopen zomer weer opgehaald heb uit mijn oude huurpand. Kleine sidenote voor medeplantliefhebbers: voorafgaand heb ik mij verdiept hoe dit het beste te doen en mijn nieuwe favo youtube kanaal ontdekt: plant vibrations! PU-RE ontspanning! 🙂 Quinns verjaardag; waar we de hele dag met z’n drietjes vrij waren een samen taarten hebben gebakken. En het moment dat mijn creativiteit de ruimte kreeg rondom het verzinnen en maken van de Quinns verjaardagstraktaties voor de peuterspeelzaal. Gemene deler? (Waar ik overigens door Robin en een vriendin op geattendeerd werd toen ik dit met hen deelde.) Alle drie dingen waarbij ik mijn handen nodig heb. Funny isn’t it?

En dan te bedenken dat ik de eerste helft van dit jaar enorme eczeemklachten heb gehad aan mijn handen. Zo erg dat ik een paar dagen alleen maar op bed heb kunnen liggen omdat ik letterlijk niks meer vast kon pakken en zelfs een paar nachten in het vakantiehuisje van m’n schoonmoeder heb gezeten. De thema’s waarmee ik op dat moment geconfronteerd werd konden bijna niet letterlijker: dingen uit handen geven (controle loslaten), het gevoel hebben dat er iets uit je handen “moet” komen maar het kan /lukt je niet, het forever standje “aanpakken” (en nooit ècht kunnen ontspannen), iets willen pakken/vast willen grijpen (al ergens willen zijn) maar er maar niet bij kunnen komen… En dan vergeet ik bijna nog de meest bizarre anekdote van het jaar met betrekking tot mijn handen (dit is echt gebeurd!!!): het vergeten van de HANDrem zodat onze auto tijdens een bezoek aan een bakker ergens in een dorpje in de Achterhoek in de naastgelegen beek belandde!

Met deze bizarre situatie waarbij ik door het absurde er van heel hard heb gehuild maar ook keihard heb gelachen begon ik in januari met een pittig jaar. Eentje met veel emotionele dieptepunten. Van het leven niet ‘snappen’ tot aan frustratie en een diepe eenzaamheid in mijn hele gevoelswereld. Maanden waar ik weinig met jullie heb gedeeld. Ik had er geen zin in en wist misschien ook niet zo goed waar over te schrijven. Maar nu ik terugblik zie ik met alles wat de revue gepasseerd is, dit jaar me heeft gebracht tot het punt dat ik niet alleen weet (hoofd) maar òòk voel (hart):

IK.BEN.GENOEG.

En zo ben ik inmiddels alweer een week of twee onderweg en kan ik zeggen dat mijn leven goed is zoals het nu is. Ik ben veel rondom en in huis. Met Robin en Quinn. Er zijn meer momenten waarop ik bewust kies voor met mijn handen in de aarde of met een potlootd, schaar of lijm in mijn hand. Ik heb een aantal vaste werkuren per maand en mijn deur open voor een mensen die een handreiking kunnen gebruiken tijdens het bewandelen van hun levenspad.

Het is precies genoeg.