Rome

Ik wil het niet jinxen en ik durf het soms bijna niet hardop uit te spreken als iemand aan me vraagt hoe het met me gaat. Maar ik ga het nu toch doen. 🙂 Het gaat namelijk al een aantal weken aaneengeregen best lekker! Niet dat het daarvoor helemaal k*t ging, maar ook afgelopen jaar kende best wel weer behoorlijk diepe dalen en weken van ploeteren en aanmodderen. En ik kon daar soms best een beetje verontwaardigd (lees: gefrustreerd) over zijn. Hoezo nog dat gevoel van ploeteren terwijl ik zóveel in mezelf geïnvesteerd had de afgelopen jaren? Ook op fysiek/uiterlijk niveau had ik toch wel verwacht ergens te “zijn”. Een nieuwe werkplek, een gestage klantenstroom, misschien een ander huis… Als ik alleen naar dit niveau zou kijken zou ik inderdaad denken dat er niet zoveel veranderd is t.o.v. een paar jaar geleden. Maar niets blijkt minder waar. Dat gelul over dichterbij jezelf komen, bij je kern, je ikigai, give it a name daar blijkt after all toch wel wat in te zitten. De afgelopen weken doe ik namelijk vooral dingen waar ik blij van word. En nu denk je misschien “Deed je eerder dan dingen die je niet leuk vond?”. Jawel, maar dan altijd gepaard met stemmetjes. Ik kon namelijk heel vaak niet iets doen zonder:

• Te denken aan wat een ander daar van zou kunnen vinden.
• Te denken dat ik er ook wat mee moet verdienen (geld).
• Te denken dat ik een ander hiermee te kort zou doen.
• Me schuldig te voelen omdat ik wel wat beters te doen zou hebben.
• Me druk te maken over eventuele gevolgen.

En nu? Nu volg ik al een aantal weken zonder die stemmetjes van schaamte en schuld ècht mijn joy! Dat heeft mij dus pak en beet 6 jaar gekost. SAY WHAAAAAT? Mijn monkeymind vindt daar natuurlijk wat van! Maar als ik uitzoom weet ik dat het hele concept ‘tijd’ überhaupt maar bedacht is en binnen het “vak” persoonlijke groei en ontwikkeling (lees: de leven 😉 ) stelt 6 jaar natuurlijk geen reet voor. Zeker wanneer je je bedenkt dat er bepaalde copingmechanismen zijn die je al vanaf je (soms vroege) jeugd al met je meezeult. Die heb je natuurlijk niet met één therapeutische sessie gefixt (al zullen er vast mensen zijn die zullen beweren van wel).

Wat ik nog meer voel of echt anders ervaar dan alle weken, maanden, jaren hiervoor is dat ik mezelf en wat ik doe GOED GENOEG vindt. En dan met name op het gebied van inkomen. Alle stemmetjes die vinden dat ik meer zou moeten werken, meer zou moeten verdienen, het financieel beter voor elkaar zou “moeten” hebben, zijn eindelijk opgelost. En wanneer ik hier wel weer even een kramp op voel herhaal ik tegen mijzelf: “Er wordt voor mij gezorgd”. En dit gaat verder dan het alleen hardop tegen mezelf zeggen. Ik voel het ook echt. Er is vertrouwen. Vertrouwen dat wanneer ik trouw blijf aan mijzelf, oog heb voor mijn omgeving en op mijn eigen unieke wijze (ongeacht inkomen, status of whatever) bij kan dragen aan een mooiere wereld, dat het hoe dan ook al goed, goed komt en er voor mij gezorgd zal worden.

Een laatste ding die ik toe wil voegen is dat ik voel dat ik vele malen beter op mijn eigen plek in de fontein kan blijven staan. De mensen die dit lezen en het werk van Els van Stein kennen zullen de metafoor direct begrijpen. Het gaat o.a over oneigenlijke verantwoordelijkheid dragen. Dus iets dragen wat niet van jou is. Je kunt je misschien voorstellen hoe uitputtend het is als je dit maar jaar in jaar uit blijft doen voor alles en iedereen. Al typend realiseer ik me nu eens waarom ik de laatste weken ook meer energie ervaar. Waarom er weer meer dingen uit mijn handen komen. Omdat ik niet meer DRAAG, is er weer meer energie. En god, wat ben ik, terugkijkend, ook moe geweest de afgelopen jaren. Niet zo gek dus wanneer ik naast mezelf, ook nog (onbewust) dacht de ander te moeten dragen. En tel daarbij op de komst van ons lievelingsmensje dat het eerste jaar ook letterlijk gedragen moest worden. Maar die je, als ouder, ook in haar opgroeien op zoveel andere manieren draagt. Wanneer je dus ophoudt met het dragen voor anderen, ben je tevens ook veel beter in staat om jezelf èn je kinderen te dragen. Twee hele belangrijke redenen dus om je plek in de fontein te vinden!

Dus als ik bovenstaand zou moeten samenvatten zijn het drie dingen die voor mij voelen als de sleutel tot mijn levensgeluk (en wie weet ook tot die van jou, dus noteer even het volgende) :

• Doe waar je blij van wordt en bevrijd je van die stemmetjes!
• Wees je bewust van dat alles wat je doet (en niet doet) en wie je bent GOED GENOEG IS!
• Weet en sta op jouw plek in de fontein!

Soms doe ik nog wel eens even zo’n RECAP aan het einde van het jaar maar ik geloof dat ik ‘m wel zo’n beetje gevangen heb in deze blog.

Dus lieve jullie, dankjulliewel voor het mee- lezen en leven, jullie support, lieve en leuke reacties, enthousiasme en de online (en sommigen afgelopen jaar zelfs offline, dat was zóóóóóóó leuk!!) ontmoetingen afgelopen jaar! Ik wens jullie een knusse decembermaand en alles wat je gebruiken kunt voor een nieuw jaar DICHTERBIJ jezelf! 😉 And remember: Rome wasn’t built in a day so be gentle with yourself!

Liefs!!!