Perfectly imperfect

Perfectly imperfect

Je bent welkom in ons huis. Mijn thuis. Waar de keukentafel vaker een rommeltje is dan opgeruimd en waar de verf op de kozijnen en plinten slijtplekken beginnen te vertonen. Waar de keuken eigenlijk 9 jaar geleden al direct vervangen had moeten worden en de hal voorzien zou moeten worden van nieuwe tegels, evenals die van het toilet. Waar bij die laatste, foto’s hangen die ondertussen ook wel eens vervangen mogen worden door wat meer recentere. Waar in de woonkamer een kleur op de muur zit waar we al lang op uitgekeken zijn. Maar waar de wanden met van dat oude stucwerk met van die putjes zijn en ff snel sauzen er niet in zit (één van die klusjes die we daarom dus maar vooruit blijven schuiven). Waar de eetkamerstoelen inmiddels niet meer zo hip zijn als in de tijd dat we ze kochten en de bank langzamerhand kuilen begint te vormen. Waar zo om en nabij één derde van het oppervlakte beneden in gebruik is door twee speeltafels, diverse stoeltjes, een ladenkast, manden met duplo, Tommie en een keukentje voor de jongste bewoonster van dit huis.

Dit is slechts een greep uit de imperfectie waarin ik jullie vraag om aan te komen schuiven aan mijn keukentafel tijdens de Huiskamer Gathering.

Had ik jullie liever in een strak gestucd huis ontvangen, in een hal met van die mooie Portugese tegeltjes, afgescheiden van de woonkamer met zo’n mooie staaldeur met glas om jullie vervolgens welkom te heten in onze feng shui woonkamer met een aan het zicht onttrokken speelhoek? En met een interessant gevulde boekenplank, een wand vol met in de loop van de jaren verzamelde artworks, de gewenste ronde eettafel en een elementen bank in de laatste kleurtrends? En jullie koffie willen inschenken uit de keuken die we begin 2020 lieten ontwerpen maar uiteindelijk niet gekocht hebben? Absoluut! Heel eerlijk heb ik daarom lang weerstand gevoeld om iets thuis te organiseren. En dan vooral omdat ik last had van een gevoel van schaamte. Om jullie hier te ontvangen. Omdat jullie misschien wel een ander plaatje verwacht hadden bij mij. Ons huis is in vergelijking met veel mensen in onze omgeving minder strak, minder gelikt, minder bijzonder, minder volgens de laatste trends, minder zoals ik hem graag wens…

En toch, wat ik mij de ochtend van de eerste Huiskamer Gathering realiseerde; hoe mijn/ons huis er ook uitzag in de afgelopen jaren (mijn eerste ‘uit huis’ kamer in Nijmegen, daarna de verdieping boven de Ierse pub, vervolgens ons huurappartement en daarna huurhuis) iedereen zei altijd wel iets over de fijne vibes, de sfeer en hoe gezellig ze er het altijd uit vonden zien. De afgelopen jaren hoorde ik dit ook altijd terug in mijn gehuurde bedrijfspand maar ook als ik incidenteel ruimtes huurde voor bijeenkomsten. Zal dit gaan over hoe het er uit ziet of zegt het misschien meer iets over mij? Dat laat ik even in het midden. 😉

Je ergens thuis voelen. Waar gaat dat eigenlijk over? Gezegd wordt dat het allereerst gaat over in welke mate jij je thuis voelt in jezelf. In je fysieke zelf, dus letterlijk hoe jij je voelt in je lijf, in je omhulsel. Maar het gaat ook over welke gedachtes en overtuigingen je over jezelf hebt en in hoeverre je trouw kunt zijn aan jezelf. Je thuis voelen gaat niet alleen over jezelf maar ook over de mensen met wie je samenwoont. Hoe jullie je tot elkaar verhouden, hoe je met elkaar omgaat en hoe je er samen een thuis van maakt waarbij iedereen een ontspannen versie van zichzelf kan zijn. Wat zijn jullie gedeelde normen en waarden, waarin verschillen jullie (en kunnen jullie daar allemaal okay mee zijn) en is er ruimte om jezelf te kunnen uitdrukken in kleuren, stoffen, meubels, verzamelde items, kunst aan de muur…? En waar staat jou huis? In welk land en in wat voor een buurt? In welke straat? Voel jij je daar prettig? Of ben je misschien geëmigreerd en heb je altijd een gevoel van heimwee naar je thuisland? Of draag jij misschien wel een onbewust gemis naar een thuisland mee vanuit jouw voorouderlijn? Omdat jouw opa en oma door oorlog moesten vluchten uit hun thuisland bijvoorbeeld? En jij daardoor nooit echt het gevoel hebt te kunnen aarden op de plek waar je nu woont? Dat zou zo maar eens kunnen.

Je thuis voelen. Het is niet zo maar wat.    

Ik weet nu, het èchte thuis creëer ik zelf. En na vele jaren van zoeken en thuis komen in onszelf maken we sinds kort kleine stapjes in het ‘thuis maken’ van ons huis in de uiterlijke vorm. Van binnen naar buiten. Wat niet wegneemt dat we ons op sommige momenten groen en geel ergeren aan alles wat nog vervangen, gesausd of gerepareerd moet worden en we onszelf een huis wensen dat strak en af is. Maar als er uiteindelijk dan weer aan het einde van de dag gelachen, gekookt, gekleid, geknutseld, gespeeld, gehuild, geschreeuwd, gerotzooid, gedanst, gemopperd , gelezen, gepraat en gezwegen is, weet ik dat er  in ieder geval GELEEFD is in dit huis. En dat er vast wel weer een morgen zal komen waar we wel de tijd en energie voelen om dat kozijn te schilderen of te stofzuigen. (Dit doet me trouwens gelijk denken aan een prachtig gedicht die ik een poosje geleden ergens gelezen heb. ‘Dust if you must’ heet het, van Rose Mulligan. Google het even!)

Maar er is toch nog een grote wens, aangaande een huis, die ik met jullie wil delen. En dat is de wens om in een huis te wonen grenzend aan de natuur (lees: bos). Het is een diepgaand verlangen. Niet iets wat ik najaag of waarvan ik DENK me beter te voelen als we het ‘hebben’ maar waarvan ik zeker WEET dat ik me beter ga voelen. Ik gedij beter in/dichtbij de natuur, in een rustige omgeving met weinig prikkels. Zowel fysiek, mentaal en emotioneel ben ik dan een betere versie van mezelf (heel eerlijk voelt het in mijn huidige leefomgeving daardoor soms meer als overleven dan leven en vind ik het heel lastig om grenzen te trekken in wat ik wel en niet doe). Hoe het er gaat komen weet ik nu nog niet. Maar dàt het er van gaat komen weet ik zeker. En of het dan in het buitenland zal gaan zijn of toch misschien in Nederland zal de tijd uitwijzen. Voor mijn gevoel zijn er meer mogelijkheden in het buitenland en is daar ook letterlijk meer ruimte. Maar wie weet of er hier ergens om de hoek een natuurhuisje op ons wacht… (Je snapt, als je ook maar iemand kent met een dergelijk huisje; te huur, te koop, natuurmonumenten, what ever. CALL ME! Onmiddelijk!)

En tot die maken we zoveel mogelijk een thuis van dit huis en zet ik tijdens de Huiskamer Gatherings de deur van ons perfecte imperfecte huis voor jullie open! Voel je welkom.